Je dromen najagen, van het een komt het ander

Begin september, nu alweer een volle maand geleden, reden mijn vent, onze twee honden Storm en Charlie en ik in camper Dolly naar Zweden. De eerste nacht sliepen we langs de Duitse snelweg, want als gebruikelijk reden we niet zomaar weg, onze eerste reisdag. Best wat angsten om de meest belangrijke dingen te vergeten. Wat die waren, ben ik allang weer vergeten. 

De tweede nacht mochten we overal slapen, want we waren in Zweden. Het Zweedse Allemansrecht blijkt een ongekend gevoel van vrijheid te geven. We wilden de dag erna de laatste uurtjes pas rijden, want fris en bewust aankomen bij onze op afstand aangekochte droomhut. 

Onverwacht sprongen de tranen in mijn ogen toen we de Sontbrug overgingen. Zo vaak gedacht 'wat mooi en zou ik eens heen willen.' 

In het echt is hij nog veel hoger, waait het er harder en schijnt de zon er nog feller. 

Dolly redde het net het gladde gras niet op, dus de rest van ons pad naar ons huisje wandelden we met grote rugzakken op en blije struinende hondjes om onze benen heen, beiden vervuld van een beetje nervositeit en veel verwachting.

Nestli was perfect. Een paar honderd jaar oud zomerhuisje, een gezellige houten blokhut. Met de rug tegen een dichtbegroeid bos, de porch blikte over een vallei. Onze vallei. Landsgrenzen zijn in Zweden wat minder zichtbaar, door het openstellen van al het land. Geen hekken, geen prikkeldraad. Dus ons stuk grond liep ongeveer tot aan de dennenbomen recht voor ons, bij de buiten w.c. naar links. Adembenemend mooi, wijds, en puur.

Die mooie herfstkleurende Esdoorn was toen nog niet van ons, maar stond toch iedere dag naar ons te stralen. Een september in midden Zweden bleek super wisselvallig, de zon, de wolken, warmte en kou, wind en regenstormen wisselden elkaar soms op een dag af. Verdwalen ging makkelijk, zelfs als je maar een kwartiertje gedwaald was. Vissen in het geheime forellenmeer viel niet mee, al was de wandeling erheen een vet avontuur. Net zoals toen ik met mijn pa mee ging vissen om tijd met hem door te brengen toen ik klein was, ving ik nu weer welgeteld 0 vissen en Marck er toch 4. Die hij het liefst terugzette omdat ze zo mooi waren. Echte jagers zijn we nog niet. Verzamelaars dan weer wel, want overal onderweg groeide de bosbessen, echt berenvoer, in lage struiken, die voor serieuze vakkuilen tijdens onze wandelingen zorgden. En dieppaarse handen van het onderweg bosbessen snaaien. 

Nestli was perfect. Behalve dan het balkje naar de keuken, die ik 4 keer snel achter elkaar per ongeluk zo hard met mijn voorhoofd raakte dat ik met tranen over mijn wangen op de mat zat te duizelen. Mijn meubelmaker fikste het door er verrassend effectief twee kussentjes op te spijkeren. Die hangen er nu nog.

We zijn er drie volle weken geweest en hebben de terugweg ook rustig aan gereisd.

Wat kan ik over Zweden vertellen? Alles en niets. Het was goed. Vrij. Ruig. Veilig. Mooi. Warm. Soms hagel. Veel wildsporen van elanden en vossen en zelfs beren? Ruimtelijk. Vrij. Vooral vrij. 

Terugkomen vond ik onverwacht moeilijk. Alles waar ik me in de jaren bij had neergelegd had ik weinig filters meer voor. De drukte. De stenen. Het gebrek aan bomen en gras onder mijn voeten. Corona helpt niet mee in een steeds meer gepolariseerde maatschappij. 

Dus na een paar weken onrust ben ik ben meer gaan wandelen, mediteren, koud afdouchen, suiker mijden, minder drank, meer sporten, boeken lezen en regelmatig onderzoeken hoe ik mijn dagelijkse leven ook anders kan gaan leven.

Want Zweden was zo mooi, zo anders en zo puur, dat ik in die drie weken veel geleerd heb. Hoe rustig ik in die rust ben. Hoe gelukkig veel buiten zijn me maakt. Hoe goed we het samen doen en elkaar laten en respecteren. Hoe de stilte klinkt. Dat ik weinig nodig heb, als ik maar veel ruimte heb. En dat ruimte heel veel is in ons krappe, maar toch ook mooie land.

En nu? Is het najagen van mijn dromen als het stappen op een 'slippery slope' geweest en heeft het voor meer in plaats van minder onrust gezorgd? 

Wellicht. 

Ik onderzoek nu wel tiny houses, verloren stukjes grond waar misschien een Romneyloods gebouwd kan worden en werk veel thuis vanuit Dolly op campings. Ik ben weer geland en verheug me op onze volgende reis naar Nås. Nu eerst gezond en vooral optimistisch blijven in Coronatijd.

Wordt vervolgd.